Meer heeft status. Meer werk, meer vrienden, meer spullen, meer reizen.
Druk zijn op je werk, dan ben je vast goed bezig en ben je belangrijk. Druk zijn lijkt een soort status te hebben. We kennen ze allemaal mensen die altijd druk zijn met werk dingen, op sociaal gebied, dan ook nog een gezin runnen én sporten. Ik was ook geneigd te denken dat deze mensen het goed voor elkaar hadden. Maar is “meer” eigenlijk wel beter?
Tony Crabbe noemt het druk zijn in zijn boek een excuus. Een excuus om geen échte beslissingen te nemen. Gelukkig voor deze mensen,….er is altijd wat te doen. Ik denk niet dat je manager op donderdagmiddag naar je toe zal komen en zeggen: ” Nou, het werk is af. Ga lekker naar huis, we zijn klaar voor deze maand”. Uiteraard je mag hier rustig over dagdromen.
Crabbe zegt dat we -bijna- allemaal verslaafd zijn aan “the more game”. Daar herken ik wel iets……en ik ben niet eens verslavingsgevoelig. Nóg een winkel in om te kijken of ze een beter, leuker, mooier shirt hebben. Tot het een drukke bende wordt in m’n hoofd en ik er hoofdpijn van krijg en verder weinig meer kan hebben. Maar ik doe het zelf!
Digitale indrukken
En we doen er zelf nog een schepje bovenop. Door continu verbonden te zijn met de digitale wereld waar elk moment zoveel informatie te halen is, daar word je niet goed van. Ook online op toch nog even die andere site bekijken want misschien hebben ze daar die vakantie nog wel goedkoper. We maken onszelf gek met onze smartphone, tablet, laptop etc.
Het is een informatie verslaving. Regelmatig op je telefoon kijken, toch even NU.nl checken of je mail of Twitter of BuzzFeed of….zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben dat stofje wat vrijkomt bij het zien van een nieuw bericht, kennelijk om de 6 min nodig.
Reizen
Naast geld, spullen en kleding is reizen ook een soort statussymbool geworden. Steeds meer mensen reizen vaker en verder, de bucketlijst wordt afgewerkt. Alle highlights worden aangedaan in een sneltreinvaart. Zelf herken ik het ook wel. Als ik een weekendje weg ga, wil ik er ook “het meeste uithalen”. Na zo’n weekend moet ik vaak toch even bijkomen. Via social media kunnen we bijna real time al onze mooie plaatjes en verhalen delen. Prachtig maar wel weer een soort status meting. Wow zij is daar óók al geweest, hij is in alle continenten al 2x geweest. En dat soort onzinnigheden.
Als je wel eens in Zuid Oost Azie bent geweest -en wie is dat nou tegenwoordig niet…? Dan zie je soms wel eens van die backpackers die een beetje lafjes op t strand hangen, veel slapen en ’s avonds weer tot leven lijken te komen. Dat herken ik wel, reizen levert al zoveel nieuwe indrukken op, soms moet je ook even lekker niksen. Veel slapen en zeker niet op het heetst van de dag een tempeltocht gaan doen. Je kunt veel beter wachten tot het wat koeler is in de avond en een relaxte kroegentocht doen.
De afgelopen 6 maanden in de Australië heb ik het ook weer ervaren; je wilt alles zien want je komt er niet zo snel nog een keer. Dat laatste is misschien waar maar surprise, surprise…je kunt niet alles zien!
Op een gegeven moment ben je een beetje reis moe, je wilt gewoon weten waar je boodschappen moet doen, lekker kunt eten of veilig zwemmen. Even ergens aarden, beetje kletsen met de locals en wat meer meekrijgen van het échte leven. Niet meer maar diepere, echtere ervaringen uit een land meenemen.
De 1e keer dat ik in Australië was -2000- heb ik echt op mijn tempo gereisd, weinig echt toeristische highlights gedaan. Gewoon daar zijn en genieten van alles wat er dagelijks aan me voorbij trok. Tsja… kennelijk had ik het toen beter begrepen.
Statusangst
“The more game” en druk zijn zit dus in veel aspecten van ons dagelijkse leven. Als je niet meer meegaat in “the more game” verlies je dan die status? Een heel interessant vraagstuk vind ik. Alain de Botton, oprichter van The School of Life, heeft zich verdiept in statusangst in zijn gelijknamige boek “Statusangst”.
Zijn boek bestaat zwart-wit gezegd uit 2 delen: oorzaken van statusangst en oplossingen. Dat is tenminste overzichtelijk. Hij duikt in de geschiedenis om te verklaren hoe het gekomen is dat we allemaal zo afhankelijk zijn geworden van de waardering van anderen. “Statusangst is de prijs die we betalen voor de erkenning van dit voor iedereen zichtbare verschil tussen een succesvol en een onsuccesvol leven” aldus Alain de Botton.
Als het gaat om de oplossingen, staat hij stil bij een aantal terreinen waar de oplossing zou kunnen liggen. Hij heeft het dan over filosofie, kunst, politiek, christendom en bohème. Humor is natuurlijk een mooie manier om, dat waar we ons eigenlijk ongemakkelijk bij voelen, toch aan te kaarten. Een echte oplossing heb ik niet gevonden maar dat komt misschien ook omdat het heel persoonlijk is. Aanzien, status en succes zijn voor mij heel persoonlijke begrippen. Zelf hecht ik natuurlijk waarde aan wat mensen van mij vinden. Maar dan in eerste instantie wat mijn 15 – zie “Vrienden vormen je kern“- ervan vinden, niet wat al mijn 500+ Facebook vrienden van mij vinden. Dat zorgt er misschien voor dat ik iets makkelijker keuzes durf te maken in de wereld van “the more game”.
Nu ik mijn reis naar een relaxt en kleurrijk leven openbaar heb gemaakt, ben ik benieuwd of mensen mij anders gaan zien. Ik heb geen baan, heb opdrachten zoeken ook even op een laag pitje gezet en ik heb weinig geld te besteden. Is mijn status nu al aan het veranderen?
Mijn route…
– me heel erg bewust zijn dat we toch niet alles kunnen zien, lezen, doen etc
– nog steeds …minder telefoon -minder aps installeren helpt
– volgende weekendje weg, 1 of 2 highlights kiezen en de rest lekker laten gebeuren
