Ondertussen is het ruim 8 jaar geleden maar ik herinner me de tijd van mijn zwangerschap nog goed. Ik was een behoorlijk dikke walrus maar ik voelde me heel goed. Langzaam konden we wennen aan het idee dat we een kindje kregen. Da’s toch anders dan naar Schiphol gaan en hop je gaat naar huis met zo’n klein hummeltje. Dat gebeurde op de ochtend van 16 december 1977.
Niet dat het een impuls aankoop was natuurlijk. Zwanger kan nog ongepland gebeuren maar adoptie, dat is een heel andere zaak. Het is een aardige bureaucratische molen waar je doorheen moet. Dat doe je niet zomaar even. Maar gelukkig is zo’n kindje wel Belasting aftrekbaar. Nou ja, de kosten die je maakte voor het hele proces dan. Overigens ben ik nu niet meer Belastingaftrekbaar, een teleurstellend feit.
Vol verwachting klopt ons hart
Stel je voor dat je in alle vroegte in de auto stapt vanuit Sint Maartensdijk in Zeeland. Een stel met een trouwe Welsh Springer Spaniel die tot op dat moment het rijk alleen had op de achterbank. De reis gaat naar Schiphol waar je samen een kindje gaat ophalen. Jullie geadopteerde kindje. Hoe onwerkelijk is dat? Je hebt wel een fotootje maar verder weet je weinig. Oja en een bonnetje -of dossiernummer- want hoe in hemelsnaam weet je anders wat jouw kind is? Tegenwoordig zou je denken, dat schreeuwt kinderhandel en smokkel. Maar toen werkte het goed genoeg.
Op Schiphol mag je naar de gate waar het vliegtuig uit Indonesië aankomt. Ja, dat waren nog eens tijden. Daar sta je dan met nog meer mensen die dolgraag ouders willen worden. Je ziet hoe het vliegtuig taxiet en bij de gate aankomt. Het lijkt me een onwerkelijk spannend moment; alsof Sinterklaas na lang wachten aankomt. Adoptie is ook een soort cadeautje.
Eerder, bij de gate in Jakarta…
Als je wel eens hebt gevlogen, kijk je bij de gate toch een beetje om je heen; wat voor volk zit er aan boord. Zeker bij een lange vlucht hoop je vooral niet op veel -huilende- babies. Verrassing voor die mensen op de vlucht van Jakarta naar Amsterdam; ik kwam niet alleen! Er gingen meer adoptiekindjes op de vlucht naar Amsterdam. Bizar om je nu voor te stellen maar er was geen begeleiding voor elk kindje, mensen werd gevraagd om een oogje in het zeil te houden.
De mijne zaten niet zo heel goed op te letten, honger dat ik had toen ik aankwam op Schiphol! Als ik tegenwoordig in het vliegtuig zit, is uitzoeken wanneer er eten komt, 1 van de eerste dingen die ik doe. Ik word nogal ‘hangry’ als ik niet op tijd gevoederd word. Tot op heden zijn er nog geen slachtoffers gevallen.
Van Jakarta naar Sint Maartensdijk
En dan heb je zo’n hummeltje in je armen. Ruim 3 maanden en nu al een wereldreiziger. In de auto kreeg ik een mooi en veilig plekje naast de hond. Die moet ook gedacht hebben, wat flikken jullie me nu? Lekker rustig autoritje, een dutje en als ik wakker word, ligt er zo’n huilend schepsel naast me. We worden uiteindelijk goede vrienden.
Dan begint mijn nieuwe leven, een leven vol kansen en rijkdom. Al gauw, lees na de flesvoeding, heb ik het goed naar mijn zin.
Fast forward
Daar zitten we dan, 42 jaar na die ochtend op Schiphol. Ik ben me er heel bewust van wat een levensveranderende vlucht dat was op vrijdag 16 december. Dan ga je toch even lekker je weekend in, naar huis met een zeer gewenst kindje. En ik? Ik ging naar huis met de beste ouders die ik me kon wensen. En een hond.
Mijn route…
– elk jaar een taartje op deze dag ? ?
– proberen om altijd dingen in perspectief te kunnen zien zonder te bagatelliseren
– samen met Marre een keer naar Indonesië
