Als je goed kunt balanceren, is niks onmogelijk. Dat hebben we gezien aan de prachtige Olympische gouden medaille van Sanne Wevers op de balk. Maar daar zijn duizenden uren aan training aan vooraf gegaan. En dan nog is het geen garantie dat je niet van de balk af valt. In het dagelijks leven is het niet anders, balanceren is oefenen maar vooral alert blijven.
Afspraak
De schoolvakantie is voorbij en langzaam schakel ik over van de lekker-lui-uitslapen modus langzaam naar de ik-ga-weer-wat-doen modus. Studeren en stage beginnen pas half september dus nog even tijd om wat andere dingen te doen. Daar is een afspraak met Marieke van Paassen er 1 van. Zij heeft samen met Maaike de Visser “Balanceren, het spel” op de markt gebracht.
Naar aanleiding van dat blog én het blog waarin ik de kaarten concreet gebruik om mijn burn-out verschijnselen te begrijpen, heeft zij mij uitgenodigd. Er is een hoop gebeurd sinds ik bij die lancering van het spel zat met frisse tegenzin. Voor ik naar Marieke toe ga, bekijk ik alle kaarten nog even. Waar ligt die winst ten opzichte van een paar maanden geleden? Waarom lukt het me om beter te balanceren?
Ik vertel Marieke dat er een hoop is gebeurd en dat ik het idee heb dat de balk wat breder is geworden waarop ik sta. Er is wat ruimte gekomen waardoor ik niet gelijk uit balans raak als er iets onverwachts of geks gebeurt. Dat is heel fijn maar het is ook fijn om te weten wáárom dat zo is, daar kan ik misschien wat mee als ik wel weer uit balans dreig te raken.
Het verschil
Dit zijn voor mij de kaarten die de afgelopen maanden het verschil hebben gemaakt.
Ik vind het super interessant dat de kaarten mij zoveel duidelijkheid geven over waar het niet goed gaat. De kaarten waardering & erkenning, prestatie & succes en betekenis & uitdaging waren eigenlijk open deuren. Het beginnen van een studie én het vinden van een prachtige stage plaats bracht nu al een ontzettende verandering te weeg.
Het was ook wel hard om me te realiseren dat al het werken aan mezelf, veel lezen, structuur aanbrengen…dat wat ik zo druk aan t doen was op reis. Dat al die moeite het gemis aan waardering & erkenning, prestatie & succes en betekenis & uitdaging slechts voor een -klein- deel kon compenseren. Het is vast geen verspilde moeite, duidelijk hebben wat je écht leuk vindt en leren zo keuzes te maken, is natuurlijk nooit weggegooid.
Communicatie heeft mij de laatste maanden geholpen, met name de communicatie tussen mij en mijn lief. De lijnen weer open zetten. Nu ik zelf weer een beetje beter kon balanceren, was er ook weer ruimte voor anderen.
Controle & autonomie passen bij het gevoel dat ik weer regie heb over m’n leven. Werkloos zijn overkomt je, een baan vinden is niet zo eenvoudig als mensen soms denken maar een studie beginnen en een stage plaats vinden, is weer touwtjes in handen krijgen.
En aandacht gaat niet over mij -ik hoef echt niet in het middelpunt van de belangstelling te staan. Maar dat gaat voor mij om het aandacht geven aan mijn kleine liefje. De vakantie heeft me er nog meer bewust van gemaakt dat als je haar echt aandacht geeft, het zoveel leuker is. Ok, tenzij ik zeg dat ze nu écht even alleen moet gaan kleuren/ knutselen/ bouwen/winkeltje spelen/ kleien/ verven maar dat accepteert ze dan ook.
De joker en de valkuil
Voor mij is de joker bewegen, niet dat bewegen alles goed maakt. Maar ik merkte bijvoorbeeld na de vakantie, dat ik echt weer moest gaan tennissen. Op de baan vroeg ik me af of ik deze sport al eens eerder had gedaan, er lukt bar weinig. Eenmaal op de fiets, merkte ik wel dat ik van het spelletje op zich toch wel blij werd. Als ik even niet sport, val ik niet gelijk van de balk, krijg ik niet direct paniekaanvallen maar het is meer iets wat ik gewoon regelmatig moet doen.
De valkuil is …eten & drinken!
Niet dat ik een eetstoornis heb, ik heb gewoon soms weinig structuur. Net nu ik de afgelopen maanden het opsta-kickstart ritueel er goed in heb gekregen, realiseer ik me dat de lunch er vaak bij in schiet. Dan ben ik lekker bezig met iets en na verloop van tijd wordt het -veel- minder efficient. Als ik dan op de klok kijk, zie ik dat het vaak al na half 2 is.
Nu helpt het ook niet dat de keuken al een tijdje wordt verbouwd. Mijn inner keukenprinses wordt niet echt gestimuleerd. O wacht…ik ben helemaal geen keukenprinses. Maar ik merk wel dat ik nu weer gewoon water uit de kraan wil halen en normaal de ruimte te hebben om te koken -poging tot…in ieder geval. Het is wat rommelig en daardoor is die eten & drinken valkuil gewoon wat groter.
Geen wereldramp, hoewel m’n humeur niet beter wordt bij weinig eten. Denk aan de Snickers reclame en vraag het aan …nou ja sommige vrienden weten het gewoon.
Het fijne van deze valkuil is dat dit vrij eenvoudig weer in balans gebracht kan worden. En nee, niet met een zak chips en een appel maar gewoon even tijd nemen om te lunchen.
Mijn route
– lunchen!
– juist vinger aan de pols -met de kaarten- als ik aan t werk ben
– kijken hoe ik mijn speelruimte nog meer kan verbreden
