Een huwelijksreis naar Indonesië, klinkt als een sprookje. En ja -spoiler alert- dat was het ook. Maar Indonesië is veel meer dan een prachtige sprookjesachtige bestemming. Het is ook gewoon een takke-einde vliegen…:p. Maar ook confronterend op een aantal vlakken.
Komodo
Goed, Indonesië dus. Met mijn achtergrond zou je denken dat Indonesië een voor de hand liggende bestemming is maar ik geloof niet dat ik persé meer met Indonesië heb dan met Australië. Wél stond er 1 ding op mijn niet-echt bestaande bucketlist, de Komodovaraan zien. Wat ik gezien en gelezen had over deze dieren fascineerde mij. Een ultiem oerdier voor mijn gevoel, primitief en krachtig.
De Komodovaraan willen zien, is misschien een aparte keus voor iemand die in de dierentuin het reptielenhuis altijd probeert te mijden. En in Australië een half jaar lang predikte dat je de wc eerst goed moest scannen op slangen, ook de wc-pot. Een bezoekje aan de indrukwekkende Australian Zoo maakte het niet beter. ‘k Bedoel, ziet dit er uit als iemand die dol is op reptielen? Nou vooruit, dat met die schildtpad -jaja, grapje- gaat nog net. Of de schildpad dat ook vond, is niet bekend. Maar nu naar de Komodovaraan dus.
Amsterdam- Jakarta- Labuan Bajo
Als we in de trein zitten, beginnen alle indrukken van de bruiloft een beetje te bezinken. En nu alweer onderweg naar een nieuw avontuur; samen naar Indonesië. Waar we alle tijd hebben om het echt allemaal te laten bezinken. Ik vind zo’n lange vlucht heerlijk, eindelijk bijslapen. Fast forward komen we aan op de luchthaven van Jakarta en hebben nog een paar uur vliegen te gaan. Dan begint onze huwelijksreis echt want heel romantisch is het niet om met nog honderden mensen in een vliegtuig zitten.
Onze honeymoon in vogelvlucht; we gaan een aantal dagen in Labuan Bajo doorbrengen, dan een paar dagen op een boot en dan aan het einde 4 nachten op een resort waar we een hut -wel een heel luxe hut- op het strand hebben en je zo de zee in kunnen. Dit alles hebben we zelf bedacht, zonder hulp van de Lonely Planet die kennelijk ook een perfecte honeymoon voor je kan samenstellen. Ach, zolang je samen bent, maakt het niet uit waar je bent. Ja, ik liet me even gaan, kom maar door met dat teiltje ;).
Labuan Bajo gateway naar de Komodo’s
Ken je dat gevoel dat je na een heel lange reis aankomt in je hotel? Dat je na het springen op het bed -of is that just me- uit het raam kijkt en een prachtig uitzicht hebt? In dit geval een leeg zwembad en de zee. Dus even later lagen we in het zwembad. Een zwembad in Indonesië. Samen. Zonder kinderen. Wat een luxe!
Labuan Bajo is zo’n stadje waar 1 straat is waar het voor toeristen allemaal gebeurt. Eén lange straat met eettentjes die duidelijk op de westerse toerist zijn gericht, heel hip, vegan enzo. Daarnaast veel touragencies die duik, snorkel en Komodotours aanbieden.
Okay, nog even terug naar ons hotel met een schattig klein strandje. Het idyllische plaatje wordt een beetje verstoort als we het strandje oplopen en zowel links al rechts bergen plastic zien. En da’s niet overdreven. Er liggen grote -plastic- zakken met verzameld plastic. Klaar om verbrand te worden, iets wat we later ruiken als we op pad gaan om te eten.
Bootje varen, hiep hiep hoera
Met het beeld van de schrikbarende hoeveel plastic nog in m’n hoofd, stappen we een paar dagen later op een bootje. Redelijk basic maar dat is prima. Wel grappig hoe we daar -gelukkig- hetzelfde beeld bij hebben. Zou een beetje jammer zijn als de één een ontzettende luxe poes zou zijn en de ander prima op de grond zou kunnen slapen. Dan ga je dus nooit op dezelfde boottocht uitkomen. Ik gooi 2 reistabletten achterover en ik ben er helemaal klaar voor.
Het is heerlijk, we varen 3 dagen, doen prachtige snorkelplekken aan. Bezoeken hagelwitte stranden omringd door helder water en soms -nogal- bleek koraal. We zijn de hele dag buiten en ’s nachts slapen we prima ondanks het geluid van de dieselmotor. Als de motor de laatste nacht uitgaat, is de stilte oorverdovend. Met daarbij ook nog een prachtige sterrenhemel waar je steeds meer sterren gaat zien als je langer blijft kijken. Eens te meer besef ik wat een voorrecht het is om hier samen te kunnen liggen ❤️
Oja, die Komodovaraan, die kunnen we afstrepen. Ik vond het een indrukwekkend dier maar de setting maakte het geheel te toeristisch. En dan die te foute foto erbij, dat maakt het niet beter. Ziet dit er niet uit als een heel foute foto, net zo’n jachttrofeefoto. Voor de duidelijkheid, deze Komodovaraan leeft!
Echt honeymoon
Van het ene bootje naar het andere bootje, ditmaal om ons naar de laatste bestemming te brengen: Sudamala Resort. Een veel te vroeg ingenomen reistablet zorgt ervoor dat ik tijdens de lunch -bijna letterlijk- in slaap viel maar nu helemaal wakker ben. Yep, superrrr alert. In de zee om ons heen zwemmen flesjes, van die waterflesjes die op bijna alle boten gebruikt worden. Af en toe komen er resten van chipszakken voorbij drijven en plastic tasjes.
Dan komen we aan in een heerlijk paradijs waar we van alle gemakken zijn voorzien en omringd door vriendelijkheid. Van alle luxe is het huisrif misschien wel het allermooiste. Of nee, misschien is geen wifi het allermooist ;). Deze 4 dagen zijn een geweldige afsluiting van onze huwelijksreis en als je geen wifi hebt, grijp je terug naar de 4 basics : eten, slapen, seks en snorkelen.
Mijn route…
– al het plastic blijft in m’n hoofd zitten
– blijven nagenieten van de zonnige plaatjes en heerlijke herinneringen
– toch nog eens nadenken wat we thuis kunnen doen om het klimaat een beetje te helpen (ja, ik weet het, vliegen naar Indonesië helpt zeker niet)
