Na een week van matige energie, een snufje burnout verschijnselen en net iets minder lol in de dingen, gaan we weer vol goede moed op weg. Morgen het opsta-kickstart ritueel en dan weer lekker schrijven. Als mijn lief ’s avonds vraagt of ik onze kleuter morgen weg wil brengen, zeg ik : “Ja tuurlijk”. Hij heeft een drukke dag en dan lijkt me dat logisch. Maar als ik in bed lig, merk ik dat die makkelijke ja, een beklemmend gevoel veroorzaakt. De nieuwe week is nog niet eens begonnen en ik heb al drukke bende in m’n hoofd. Een beetje jammer dit.
Burnout
In mijn reis op weg naar een relaxt en kleurrijk leven, zit ik niet echt te wachten op een gespannen gevoel. En t stomme is, ik heb het zelf gedaan. Soms is het slim om even na te denken voor je ja zegt. De ja voor het wegbrengen, was nee voor een relaxte start op mijn tempo. Iets wat ik eigenlijk nodig had.
Nog altijd vind ik het bizar te ervaren hoe 1 beslissing zo’n beklemmend en gespannen gevoel kan geven. Het heeft een fysiek effect en als je een burnout hebt -gehad- herken je dit waarschijnlijk. Bepaalde dingen -of in het slechtste geval alles- kunnen zo’n weerstand oproepen dat je er fysiek ook klachten van krijgt. Nu was dit natuurlijk maar een klein issue en ervaar ik die fysieke weerstand tegenwoordig zelden meer.
Omdenken
Ja, ook ik lees vaak over omdenken; denken in termen van kansen en niet van problemen. Kansen dus…hmm. Meestal is mijn insteek positief en soms kan ik wel omdenken. Maar zo midden in de nacht, kwam ik niet tot een kans in dit scenario. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn opsta-ritueel te doen en onze kleuter pas in de middag naar school te brengen. Mijn 2 liefjes waren gisteren ook laat thuis dus in dat opzicht kon uitslapen voor haar ook geen kwaad.
Dus nu zitten we samen in de woonkamer, we hebben uitgeslapen, geverfd, geknuffeld, geknutseld en eten nu een dubbele boterham. Voor mij was dit de optimale oplossing in deze situatie. Natuurlijk waren er nog andere opties maar dit voelde goed en is uiteindelijk heel gezellig. Ik voel me rustig en ik heb een tevreden kleuter op de bank die na het verwijderen van wat verfstrepen zo naar school gaat.
En ja ik ben dan te koppig of te eigenwijs of te trots om te zeggen: “Zou jij haar toch weg willen brengen?”. Waarschijnlijk zelfs een combinatie van die 3.
Verschil
Misschien is het ook wel een gevalletje van te snel te veel willen. Ik denk dan, dat moet toch gewoon lukken, hoe moeilijk is het? Straks -ergens aan het einde van mijn reis- moet ik dit fluitend kunnen, zonder er bij na te denken. Ja maar daar ben ik dus nog niet…o nee ik ben pas aan het begin.
Vorige week vroeg een teamgenote aan mij of dit anders was dan de vorige keer. Ja, het is gelukkig anders. Gelukkig omdat het voor mijn gevoel veel minder erg is, niet een echte burnout. De vorige keer wilde ik de eerste 2 maanden het liefst alleen maar in bed liggen, het dekbed over me heen en weinig contact. Die weerstand en dat beklemmende gevoel kwamen bijna dagelijks voor. De afwas bracht soms al een ontzettende spanning met zich mee. En als ik dan na uren -vaak letterlijk- wikken en wegen tóch aan de afwas begon, hoefde er maar iets mis te gaan of ik voelde een woede aanval opkomen. Het gevoel van totale onmacht. Als ik de afwas niet eens kon doen, hoe moest ik dan verder? In ieder geval niet als bordenwasser gaan werken…
Moeilijk voor te stellen als je geen burnout hebt ervaren. Dat vond ik destijd ook heel lastig, ik herkende mezelf gewoon niet. Nu voel ik slechts een klein beetje van alle dingen waar ik toen mee zat. Maar wel genoeg actie te ondernemen en deze reis te beginnen naar een relaxter en kleurrijk leven.
Destijds was de achtergrond anders, ik zat bij een bedrijf waar ik gewoon niet paste. De branche was leuk -wie houdt er niet van de Gillette man? Inhoudelijk zou het ook leuk kunnen zijn maar de structuur van het bedrijf en ik waren geen match. Het botste steeds meer met mijn karakter en uiteindelijk lag ik daar dan, thuis onder m’n dekbed. Gelukkig paste ik wel binnen de statistieken.
“Werknemers tussen de 25 en 35 jaar hebben de meeste burnout klachten”
Bron: ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Door de vraag die mijn teamgenote stelde, ben ik wel gaan nadenken over de hele situatie. Nu stak het anders in elkaar; ik was een freelancer die ook nog half aan het solliciteren was. Duidelijk gevalletje van geen keuze gemaakt natuurlijk. Dat freelancen was wel wat ik graag wilde, je tijd grotendeels zelf indelen met leuke opdrachten op het gebied van social media. Waarom ging het dan toch mis?
Dat is toch eigenlijk wat je wilt weten om het deze keer echt goed te doen. Ok, dat solliciteren was al een energie vreter en dat naast freelancen,…. niet meer doen dus. Keuzes maken. Maar dat freelancen was prima, alleen die opdrachten waren verre van bevredigend. Misschien ligt daar de sleutel. Het bloggen wat ik nu doe, vind ik veel leuker en fijner.
Het blijft lastig, een burnout ervaart iedereen anders dus de oplossing zal ook voor iedereen anders zijn. Dan duik ik straks maar weer eens in een zelf-hulp boek, om mezelf verder op weg te helpen. “De kracht van de kwetsbaarheid” van Brené Brown ligt voor me, ik ben benieuwd.
Mijn route…
– blijven schrijven, zodra ik het opschrijf worden dingen minder groot en kan ik afstand nemen
– soms toch echt voor mezelf kiezen
– beginnen aan de het boek van “De kracht van de kwetsbaarheid” met als ondertitel de moed om niet perfect te willen zijn. Perfectionisme, zo’n irritante eigenschap maar vooral ook behoorlijk vermoeiend.
