” Tell me somethin’, girl. Are you happy in this modern world? “. De eerste zin van raakt me gisteravond buitengewoon hard. Soms denk ik dat ik ook niet geschikt ben voor alle indrukken die deze tijd met zich meebrengen. En dan heb ik het nog niet eens over de verwachtingen die daarbij komen. Verwachting die ik mezelf opleg. Of die anderen van mij hebben.
Indrukken en verwachtingen
Het afgelopen jaar is turbulent geweest; mantelzorg, financiële stress die ertoe heeft geleid dat ik moest verhuizen, m’n vader die ziek wordt maar ook nieuwe liefde -incl. romantisch aanzoek. Dat naast de gewone gekkigheid van co-ouderschap en werk.
Heel langzaam begin ik een beetje tot rust te komen. Ik kan op de bank zitten en gewoon zijn. Geen overload aan indrukken. En iemand om me heen die zo lief is waardoor verdriet net iets minder pijn doet, waardoor zorgen wat lichter worden.
En toch ergens in deze rust is er een stemmetje dat roept dat ik dingen ‘moet’. Ik ‘moet’ terug naar Den Haag voor Marre, ik ‘moet’ aan het werk, ik moet,…pff zelfs als ik het opschrijf, word ik er al moe van. Gelukkig is er iemand die dan z’n armen om mee heen slaat en fluistert dat ik niks hoef, dat ik alle tijd kan nemen en alleen hoef te doen waar ik blij van word, dat is het enige wat ‘moet’. Oja, dat is ook zo.
Ontoereikende tools
Dat ik -en echt nog wel wat andere mensen- af en toe moeite hebben met de drukte van de indrukken, is niet zo gek. Een aantal weken geleden kwam ik er een mooi filmpje over tegen. Ons brein heeft een mechanisme om om te gaan met stress maar dat is miljoenen jaren geleden ontstaan.
Ik geloof niet dat ik een burn-out heb maar het kan allemaal wel een stukje beter. Mijn vissenbrein gaat me niet helpen in de complexiteit van de verdeling van mijn tijd en aandacht tussen Den Haag en Utrecht. Dat is een gevalletje van ‘bring a knife to a gunfight’.
Een aantal jaar geleden dacht ik dat ik beter tot m’n recht had gekomen in een simpelere tijd. Een gedachte waar je natuurlijk niks aan hebt, I know! Maar in voorbereiding voor een gastcollege over burned-out zijn, las ik een artikel waarin me duidelijk werd dat deze burn-out golf niet zo gek is. In Amerika raakten ook aardig wat mensen het spoor bijster toen er opeens een krant was, de trein achteruit kon rijden en soortgelijke ontwikkelingen. Ze lijken voor ons peanuts maar opeens werd hun wereld groter; niet alleen nieuws uit jouw straat of buurt. Nee, ook nieuws van de andere kant van het land.
Grote -maatschappelijke- veranderingen vragen veel meer van ons dan de simpele keus ‘vechten’ of ‘vluchten’. En misschien zijn alle complexe problemen ook wel terug te brengen naar, vind ik het écht belangrijk en wil ik er voor vechten. Of is het alleen maar balast en wil ik er zo ver mogelijk vandaan. Zoals Mark Manson het omschreef: de edele kunst van not giving a fuck.
Rust in m’n hoofd
Twee weken geleden heb ik een weekje mobiel detox gedaan. Tot 15u geen apjes, Facebook en zeker geen WoodBlocks. Geen afleiding, even alleen met m’n gedachtes. Nou, dat was ook geen feestje want ik moest erkennen dat het niet zo goed gaat als ik zou willen; m’n hoofd zit vol en ik merk dat ik helemaal niet scherp ben. En niet zoveel energie heb als ik zou willen. Heel irritant.
Ik vind het best pittig om mezelf te veroordelen tot pen en papier, gewoon om eens op te schrijven wat ik wil. De standaard modus is altijd geweest om mee te buigen naar de wensen van anderen. En 8 van de 10 keer was dat ook helemaal prima – ik ben de moeilijkste niet- maar die andere 2x heb ik mezelf te weinig uitgesproken. Komende week zal ik ook weer even digitale detox doen. Er zijn nog veel meer dingen die ik op papier wil zetten. Dus mijn komende week bestaat uit; pen, papier, harde muziek en theedrinken. Oja en m’n bruidsjurk ophalen! Het glas is echt wel halfvol, zo erg is ’t nou ook weer niet.
” Tell me somethin’, girl.
Are you happy in this modern world? “
Gelukkig
Ja, ik ben wel ‘happy in this modern world’ want ik heb er vertrouwen in dat het allemaal wel goed komt. Dat wil niet zeggen dat tussendoor allemaal rozengeur en gin tonic is. Gelukkig heb ik iemand om me heen die er onvoorwaardelijk is voor me. En dat vind ik soms nog onwerkelijk en het ontroert me. Zeg nou zelf, als iemand met mij meegaat naar de bios om Johnny English Strikes Again te kijken, dan moet het wel onvoorwaardelijk zijn toch?
Op dat gebied denk ik dat A Star is Born een betere aanrader is. Ik vond het indrukwekkend en mede door de muziek raakte het me.
Mijn route…
– ‘A Star is Born’ nogmaals kijken als er niemand thuis is en keihard -vals- meezingen
– tijd durven te nemen
– meer schrijven
