Het werkgeheugen is vol. Of beter gezegd, míjn werkgeheugen is vol. Afgelopen jaren heb ik mezelf geleerd om niet meer druk te zijn. Om niet meer te zeggen dat ik druk ben, als gewoonte want druk zijn is voor sukkels!. Maar ik geef toe, afgelopen maand, was ik…jawel…D-R-U-K! Het zorgvuldig opgebouwde evenwicht leek goed verstoord.
Hoe dan?
Nou, de ex ging neer. En ex, dat klikt zo afstandelijk. En mijn lief, vind ik ook niet meer helemaal passend. Laten we hem Sander noemen. Vooral ook…omdat hij zo heet. Nog een keer dan, Sander ging neer. Of eigenlijk, hij kon niet meer op. Rugklachten waren hem niet vreemd. Het was al snel duidelijk dat dat geen dingetje was wat binnen een paar dagen gefixt was. Zo brachten Marre en ik een onverwacht weekend door in Den Helder. Logeerden we in een pipo wagen op Texel, aten we pizza in bed om 21.00 uur ‘s avonds en planden we een roadtrip naar Den Helder.
En hoppa, zo was ik van een zeer tevreden co-ouder, een mantelzorger en nagenoeg full time moeder. Dit was een keuze om druk te zijn. Niet een keuze om druk te zijn maar wel om er voor Sander en Marre te zijn. Zonder nadenken, heel vanzelfsprekend. Dat vond ik ook wel mooi om te merken. Te helpen waar ik kan en ook maar te genieten van zulke onverwachte dingen op ons pad. Den Helder, heeft best leuke stukjes. Als je dat serieus denkt, weet je dat er iets mis is 😉
System error
Al snel merkte ik wel dat mijn werkgeheugen minder goed werkte. De zogenaamde werk-privé balans was duidelijk uit evenwicht. Ik kan écht maar 1 ding tegelijk en hoe onhandig in mijn minder goede financiële situatie dan ook, zorg voor Marre kwam vóór werk. Mijn dagen, misschien wel weken werden bepaald door haar schema, met hier en daar een ademhaal momentje waar Sander haar een middagje kon hebben. Maar een morfine slikkende papa is ook niet helemaal het toppunt van relaxt. Niet voor hem, niet voor haar. Die schaarse vrije tijd werd uiteindelijk toch ook gewoon bepaald door het ‘moeten’ ophalen.
Werken vond ik heel lastig. Los van de vermoeidheid, had ik gewoon te weinig ruimte om na te denken. Creatief te zijn en duidelijke structuren te bedenken. Het neigde een beetje naar burn-out verschijnselen. Dat je naar je scherm staart en denkt, dit kan ik , dit kan ik, dit kan ik. O nee, toch niet. Deze keer geen paniek, ik realiseerde me heel goed dat mijn systeem een tikje overbelast was. Super onhandig deze niet-werk modus.
Toen Marre een paar weken geleden een nachtje ging logeren werd gevraagd of ik iets leuks ging doen. Tennissen, de kroeg in, daten misschien? Nee, iets veel leukers; vroeg naar bed en uitslapen. Rond 17.00 uur kwam ik uit de supermarkt met eten, 17.30 uur lag ik in bed met wat appels en een zak chips. Serietje kijken en rond 20.30 uur had ik wel echt trek. Gekookt en met een bakje pasta terug in bed, Netflix weer aan. Netflix and chill, dat is só overrated : P
Evenwicht
De afgelopen weken heb ik als intensief ervaren. Ik heb genoeg veerkracht om in balans te blijven. Toch voelde het evenwicht soms precair. Het evenwicht was er maar ik moest wel veel inzetten om goed te blijven staan. De hulpvraag stellen, word veel makkelijker als je dreigt om te vallen. Gelukkig voel ik dat wel zoveel beter aan dan eerder. Dus Marre heeft zich suf gespeeld bij klasgenootjes.
En ja, ik denk dat ik afgelopen tijd wel wat heb laten liggen. Of heb laten vallen. Het is maar hoe je het bekijkt. Dit heeft mij weer doen inzien hoe belangrijk autonomie en vrijheid voor mij zijn. Zelf kunnen bepalen hoe, wat en wanneer. Dán functioneer ik het beste en voel ik me het prettigst.
Wat ik heb geleerd over Marre is dat ze een enorm flexibel kindje is en zich heel makkelijk aanpast aan alles wat er om haar heen gebeurde. De structuur was weg maar ze leek heel goed te begrijpen dat het even niet anders was. Daarnaast wilde ze Sander ook zo goed mogelijk helpen als ze daar was. Bij mij wilde ze vooral lekker chillen en spelletjes doen. Ik ben wel even klaar met Mens-Erger-Je- Niet trouwens. Zij vond voor zichzelf de balans in dat wat nodig was om alle gekkigheid een plaatsje te geven.
Snel herstel
Langzaam voel ik wel weer energie terugkomen om weer aan te het werk te gaan. De laatste 3 dagen heb ik genomen om te resetten. Weer langzaam in de werkmodus komen. Er vormen zich weer allerlei ideeën in m’n hoofd dus dat is een goed teken.
Mijn eigen leven en het leven waarin ik er voor anderen wil zijn, komt weer beter in evenwicht.
Vorige week woensdag was er eindelijk voldoende ruimte om iets écht voor mezelf te doen: daten. Beetje jammer dat regen ervoor zorgden dat ik als een verzopen pandabeer -want geen watervaste mascara- de kroeg in kwam. Toen ik hem zag aan het einde van de bar, met een biertje en een nonchalante glimlach, dacht ik: het leven is zo slecht nog niet….
Mijn route…
– even vooral niks moeten om het evenwicht weer terug te laten komen
