“Alles is liefde” zo luidt de titel van een populaire Nederlandse film. Misschien niet alles maar wel veel. Liefde voor jezelf, liefde voor de mensen -en dieren- om je heen en liefde voor dat wat je doet. Of dat nu tuinieren is, zorgen voor te vroeg geboren kindjes of contentstrategieën bedenken voor multinaltionals. Overigens als je in die laatste categorie -contentstrateeg- nog een opdracht weet, houd ik me aan aanbevolen. Maar “Love Actually” is all around. En hoe zit het dan met liefdesverdriet?
Verliefd
Als je écht verliefd bent, heb je tomeloos veel energie. Helaas, vaak zet zich dat niet om in meer productiviteit op je werk. Sterker nog, veelal staar je vooral dromerig uit het raam en tel je de uren dat je hem -of haar- weer kunt zien. Of zit je 24/7 bovenop je telefoon om elkaar te appen. Ja, uit het leven gegrepen :P. Ok, je collega’s hebben een iets minder efficiënte collega maar in ieder geval wel een heel vrolijke, verliefde en blije collega. En in een gunstig geval veel inspirerende ideeën die hopelijk ooit worden uitgewerkt. Als de verliefdheid weer een beetje genormaliseerd is.
Sinds vorig jaar snap ik nog beter dat bedrijven liever niet hebben dat collega’s iets beginnen. Dat heeft niks met machtsverhoudingen en ethische dilemma’s te maken. Nee, joh, stel je voor, dan heb je 2 van die verliefde idioten op je afdeling; totaal niet productief, alleen maar mailen naar elkaar. Gegrijns en niet te spreken over de keren dat je als nietsvermoedende collega het kopieerhok inloopt, of het magazijn.
Liefdesverdriet
Dan gaat het mis. Op een dag komt je collega die voor het weekend nog duidelijke verschijnselen van verliefdheid vertoonde, met hangende schouders en waterige ogen op kantoor. Een duidelijk gevalletje van liefdesverdriet. Ergens bij de koffieautomaat kom je erachter dat hij, de man van haar dromen er een punt achter heeft gezet. Tranen als je er over begint en een wazige blik tijdens de vergaderingen. Met zo’n snotterende collega kan je weinig behalve zeggen dat t allemaal wel goed komt. Er meer vissen in de vijver zijn enzo. En na een paar weken is iedereen het alweer vergeten. Na een paar avonden met vriendinnen, tissues, wijn/bier/ GT, …veeel drank in ieder geval en in mijn geval chips en appels zou het toch allemaal weer beter moeten gaan. Dat liefdesverdriet moet toch weg te drinken zijn. Maar wat als dat niet zo is? Hoe ga je daar dan mee om?
Je privé leven op de werkvloer. Ondertussen leven we al lang niet meer in de veronderstelling dat werk en privé gescheiden zijn. Het is 1 groot geheel waar jij de spil bent. Toch heb ik ervaren dat ook een verliefdheid of een verbroken relatie sterke invloed kan hebben op je productiviteit en je focus. Maar op de 1 of andere manier is daar veel minder erkenning voor dan een burn-out. Waar, heel kort door de bocht, je werkissues je hele privéleven volledig beïnvloeden. Ook niet zo heel lekker kan ik je vertellen.
Een aantal weken geleden las ik een lunchinterview met Jan Drost over dit onderwerp waar liefdesverdriet en rouw aan elkaar werden gekoppeld.
Rouw
Het is niet zo gek om rouw en liefdesverdriet te koppelen. In principe ga je door dezelfde fases: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Als ik daar naar kijk, weet ik niet of het wel helemaal goed gaat met me want ik ben in de veronderstelling dat ik soort van in ‘acceptatie’ zit maar woede heb ik niet niet gehad. Dus misschien zit ik gewoon nog ergens in ontkenning. Graag feedback in een PB :p
Wat ik mooi vond in het interview was; de relatie is voorbij maar de liefde niet. En daar zit jij dan met al je liefde voor iemand die het niet meer wil ontvangen. Dat is hard en doet f***ing veel pijn. Als het gaat om iemand die is overleden, zijn het de omstandigheden. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik erger vind, iemand die me dumpt of iemand die ‘zomaar’ wordt weggenomen.
Als ik het leg naast het rouwproces wat ik heb gehad toen mijn moeder overleed, denk ik ook dat ik niet elke fase heb doorlopen. Volgens mij was dat een vrij kort proces, nou ja toen ze echt overleden was; opluchting en acceptatie. Misschien is dat een vertekend beeld wat ik heb over gehouden gezien de jaren die er ondertussen zijn verstreken.
Afhankelijk
Iets anders wat ik interessant vond in zijn verhaal is het volgende. „Een mens hoort autonoom te zijn. Zelfstandig. Mensen die daten, zeggen: ik zoek iemand die me wil, niet iemand die me nodig heeft. Afhankelijkheid wordt gezien als iets slechts.” Maar daar was Jan Drost het al mee oneens ver voor hij verlaten werd.
Voor mij zijn er wel gradaties in afhankelijkheid. Zonder namen te noemen en zeker met een knipoog, je kunt je té afhankelijk opstellen. Waarbij je afdrijft van wie je bent en alle principes over boord gooit. Dus ja een zekere vorm van autonomie maakt mensen aantrekkelijker. Maar na wat maanden zo in m’n eentje heb ik wel bepaald dat ik graag wel weer een relatie wil. Ik geloof niet dat dat met neonletters op mijn hoofd -of mijn Tinderprofiel- staat maar uiteindelijk vind ik het fijn. Ik denk dat ik weinig mensen ken die géén relatie willen. En zo autonoom zijn dat het voor hen weinig meerwaarde heeft om een relatie te hebben. Ik ken 1 iemand voor wie dat geldt denk ik.
Love is best thing we do
Muziek en emoties zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, veel liedjes gaan over liefde. Stukken minder liedjes gaan over het fijne gevoel als je het rapport afrondt en je een deadline haalt. Hoewel dat serieus ook momenten zijn die soms wel écht gevierd mogen worden.
Als ik er rationeel naar kijk, verbaast het me dat dit proces zo lag duurt. Als ik naar mijn gevoel luister, verbaast het me minder; iemand die zo’n belangrijke rol heeft gespeeld, ook al was het maar even, die wil je graag in je leven houden. Zo simpel is het eigenlijk en als dat niet zo is, mag je daar best verdrietig over zijn. En ja, ook bij mij ontwikkelt dit proces zich. Er is veel minder verdriet en er zijn heel veel leuke herinneringen waar ik met een goed gevoel aan terug denk.
Mijn route…
– het gevoel van missen mag er ook zijn
– keihard muziek draaien die me aan hem doet denken en positieve energie geeft
– me niks aantrekken van alle adviezen ;), wel af en toe een reality check doen bij vrienden
