Mantelzorg is geen onbekend begrip voor mij. Sterker nog, ik ben ermee opgegroeid. Al heb ik sterk het vermoeden heb dat dat meer gewoon ‘liefde’ heette. Mijn vader heeft jarenlang voor mijn moeder gezorgd. Simpelweg omdat hij met haar getrouwd was en dat ‘hoorde’ zo. Zoveel respect voor hoe hij zijn eigen leven heeft opgegeven om voor mijn moeder te zorgen. En dat was, zeker op het einde, echt geen feestje.
Mantelzorg anno 2018
Ik zit er niet op maar je hoort wel eens wat, de participatiemaatschappij verwacht dat we allemaal ons steentje bijdragen en voor je het weet, ben je dus mantelzorger. Zomaar, als je even niet oplet. Dat zorgde wel voor wat momentjes van disbalans ( zie mijn blog hierover) maar het leek allemaal goed te gaan. Tot op een mooie, en toch niet zo mooie Pinksterdag, Sander belde. Ik was net even m’n eigen leven aan het oppakken op een zonnig terras. Ja, je moet wat als er niemand is die hulp nodig heeft!
Na een maand weer goed kunnen functioneren, was een hoestbui hem fataal geworden. Nou ja fataal klinkt wel heel dramatisch. Maar het was zeker geen pretje. En daar lag hij dan, op bed. Waar hij de 1e maand letterlijk niet uit kon. Dan is het ook verrekte lastig om vast te houden aan het co-ouderschap van weekje op, weekje af. Dus in no-time was ik nagenoeg fulltime moeder én fulltime boterhamsmeerder. Ook Sander moet eten. En koffiedrinken, iets wat me tíjdens onze relatie nooit echt was toevertrouwd. En dat ging niet alleen om de rommel die ik maakte…
Grenzen
Ja, ik was me er vanaf moment 1 van bewust dat ik mijn grenzen moest aangeven. Maar ik zat goed in m’n vel. Iets met leuke man ontmoet, tandenborstel en huissleutels. Dus ik vond dat ik wel weer klaar was voor wat momenten koken, een snufje mantelzorg en veel tijd met Marre. Ik was even vergeten dat daten leidt tot chronisch slaaptekort -niet heel erg natuurlijk. En dat veel schakelen energie kost en de dingen die je doet, echt stukken minder goed zijn. Die waar je je hoofd bij moet houden tenminste. Dat het vinden van flow in zo’n hectische periode heel lastig is want dan moet er wel weer iets. Geleefd door andermans agenda en schema.
En zo was daar de laatste zaterdag van de competitie. Aan de voorbereiding lag het niet, die was relaxt; voldoende slaap, weinig alcohol en goed gezelschap. Met frisse tegenzin, deed ik de deur achter me dicht. Maar uit spelen, Marre meenemen, gelijk ‘aan’ staan en dan ook nog even iets bij de apotheek vergeten, waren de druppels. Zonder dat ik het écht zo aan zag komen, stond ik met tranen in m’n ogen op de baan. Dat bevorderde mijn spel niet en ik heb al niet heel veel balgevoel. Totaal gefrustreerd op de baan. Mijn racket heeft het gravel een aantal keer getoucheerd, zullen we maar zeggen 😉
Toen ik met Marre naar tennis fietste, had ik wel door dat ik even ruimte moest creëren. Beetje in de categorie beter laat dan nooit. Toen Sander appte dat hij zondag voorzien was van zorg en ik ook de maandagochtend had uitbesteed, voelde ik weer een beetje ontspanning. Nu hielpen de biertjes en shotjes Boswandeling misschien ook iets. De echte ontspanning in m’n lijf kwam pas ergens halverwege de zondag toen ik in een hangmat in de zon lag. Ook het vinden van échte ontspanning heeft dan tijd nodig bij mij.
Overschatting
Denk dat we uit bovenstaande kunnen concluderen dat ik aan een ernstig geval van zelfoverschatting leid. Want hoe realistisch is het om te verwachten dat je naast mantelzorg ook nog quality tijd met Marre kunt doorbrengen, keihard verliefd kunt zijn, kunt werken en ook nog tijd voor jezelf kunt vinden. Oja en ook nog een wedstrijd kunt tennissen. Als ik het zo bekijk, zie ik ook wel dat dat misschien wat veel van het goede is….
De balans tussen voor mezelf zorgen en voor anderen zorgen, vind ik moeilijk. Dat heeft ongetwijfeld te maken met grenzen goed aanvoelen maar daar ben ik me de laatste tijd best bewust van. Zaterdag kwam daarom ook voor mij een beetje uit de lucht vallen.
Mooie dingen
Mantelzorg is niet alleen kommer en kwel natuurlijk. Nou ja, voor de desbetreffende patiënt wel want zo afhankelijk zijn, is lastig. Het voelt ook fijn om te kunnen helpen -en dat is tevens ook mijn valkuil. En het was fijn om te zien dat ik Marre een beetje rust kon bieden. Voor het eerst sinds de scheiding was ze liever bij mij dan bij Sander,..hoera voor mij! Met veel tennis kijken en hier en daar wat drank, zijn we het best goed doorgekomen.
En ja uiteindelijk heb ik de hulpvraag durven stellen, ik kon de mantelzorg niet meer alleen. Dus in no-time werd er een excel in elkaar gezet waar vrienden konden intekenen om Sander te voederen of iets in het huishouden te doen. Mooi hoe de lijst zich iedere keer weer vulde. Blij en dankbaar dat vrienden dit zo snel wilden oppakken.
En hoeveel rust het mij en Marre gaf; uit school gewoon naar huis en met het bord op schoot de heel avond lekker thuis zijn. Samen niks doen, wat voelde dat als een luxe!
Mijn route…
– durf hulp te vragen, geeft een hoop rust
– genieten van de extra tijd die ik met Marre heb gehad
– dankbaar dat we zo goed uit elkaar zijn gegaan zodat dit mogelijk was.
