Af en toe word ik wakker, kijk in de spiegel en denkt: is dit het nou? Onrustig, misschien wat verloren en ineens heb je een onbedwingbare drang om iets radicaals te doen. Toch een midlife crisis? Neem ik een tattoo? Toch gaatjes in m’n oren? Een motor? Een backpacktrip door Zuidoost-Azië!
Ow wacht, dat backpacken, dat hebben we al eens gedaan. Loste niks op, mezelf niet gevonden, noch de sleutels die ik kwijt was. En als ik kijk hoe moeizaam autorijden te leren was, denk ik dat ik dat motorrijbewijs maar even laat gaan. Zo klassiek is mijn midlife crisis als vrouw niet. Maar die onrust herken ik wel, zou ik dan toch…..?
Onrust: tattoo, motor of clipoorbellen?
Laten we eerlijk zijn, dat onrustige heb ik eigenlijk altijd al een beetje gehad. Dat is niet per se midlife onrust. Op gebied van werk; ik vind heel veel dingen interessant en soms is het lastig om dat snijvlak te vinden. Werkgeluk, communicatie, schrijven, mensen helpen, creatief bezig zijn. Daar ben ik nog steeds zoekend, vandaar de heropstart van m’n blog..duhuh. Wil graag iets creatiefs doen. Ervaringen delen in de hoop dat mensen er iets aan hebben. Hoe nobel 😂
Die midlife tatoeage, die is er niet. Het meest wilde zijn de clipoorbellen, een volledig nieuwe look met wat leuke oorbellen. Minder permanent dan die tatoeage en je kan makkelijker een totaal andere look kiezen zonder dat je iets weg hoeft te laten laseren. En ik kon geen keuze maken over waar en wat qua tatoeage en dat maakt het ook lastiger.
De werkcrisis is echt
Mijn geluk in deze setting is dat Michiel die de werkonrust kent. Hij wil ook eens in de zoveel tijd van baan wil wisselen. Uitdaging zoekt en soms zucht dat hij dit al zó vaak heeft gedaan. Dus daarin vinden we elkaar. Dat wil niet zeggen dat we ons werk niet leuk vinden. Of de collega’s. Maar ja hij heeft al 1001x zo’n deal gesloten, de onderhandelingen gedaan. En ja, ik heb al 1001x een social media bericht gemaakt. Tuurlijk, iedere keer is het anders blablabla. Maar toch ook weer niet. En ja, als je op een bepaalde leeftijd komt, is niet elke dag meer verrassend en nieuw. Gaap. Soms is de automatische piloot ook wel even lekker. Vooral als je de halve nacht zwetend wakker hebt gelegen.
Midlife of existentiële vragen?
Nou ja, existentiële crisis is wel heel zwaar. Ik voel de depressie neerdalen. Voor mij is het meer een stukje bewustwording, in mijn geval van het feit dat er niet meer heel veel spannends gaat gebeuren. Dat wil niet zeggen dat mijn leven saai is. In tegendeel we hebben samen een ontzettend luxe leventje met goede vooruitzichten. En ik ben ook niet elke dag aan het denken over de plek van m’n midlife-tatoeage of de zin van het leven. Maar ja, soms sta ik er wel eens bij stil, wat wil ik nog met mijn leven?
Wat helpt is dat we samen een stip op de horizon hebben, een huis in Spanje waar we de kou en de regen van het Nederlandse najaar ontvluchten. Ja, ik weet het met 3 pubers op de middelbare is dat niet morgen maar dat is prima. Heerlijk om daar over na te denken. Spanje is heel groot en met 1280 dagen DuoLingo Spaans is het fijn dat er nog tijd is. En je kan natuurlijk altijd even ontsnappen naar bij voorbeeld Malaga.
Is dit een kans of gewoon… meh?
Bleh, tegenwoordig is het heel hip om elke tegenslag als een kans te zien. Of om er iets ‘diepers’ achter te zoeken in plaats van het even te laten zijn wat het is. Soms zijn het gewoon…..twijfels rond je 40ste. Als je nadenkt over wat je nog wil doen met je leven, dan komen er altijd wel dingen naar boven. Maar niks urgents wat de basis voor mij echt verandert; een relaxt samengesteld gezin en financiële ruimte. Ik denk niet dat een podcast maken, een succesvol blog hebben, een caravan re-doraten of een campervan kopen mij écht een gelukkiger mens maakt. Het zijn mooie uitdagingen, dat wel.
Helpt een coach bij midlifevragen?
Soms zie je door de bomen het bos niet meer. En je gedachten draaien rond in de zelfde vaak negatieve, niet oplossende of helpende modus. Dan kan een coach hulp bieden. Alhoewel het in deze fase echt verrekte lastig is om te onderscheiden waar ik nog common sense heb en waar mijn hormonen m’n gedachtegang kapen.
Mijn ervaring is dat iemand je kan helpen om je gedachten op een rij te zetten, kritische vragen te stellen en je andere invalshoeken laten zien. Voor mij is dit momenteel (nog) niet the way to go want ik denk dat midlife maar een klein onderdeel is van wat ik nu allemaal ervaar. Maar wie weet.
Mijn route: een beetje lachen en dromen
- extra genieten van wat ik heb en da’s echt heel veel
- nieuwe dingen blijven ontdekken
- lachen om en praten over de midlife met mensen om me heen
- Herken jij dat gevoel van ‘is dit het nou’? Wat doe jij als die onrust toeslaat? Laat het achter in de comments. Of herken jij het bij je partner, collega of vriendin?
