Toen we in de zomer van 2016 zaten na te denken over de volgende zomer, kwam samen kamperen en roadtrippen door Oost Europa op. Goed, we hadden even geen rekening gehouden met uit elkaar en 3 weken samen kamperen was nu misschien wat ambitieus. Dus die 3 weken Oost Europa werden 4 dagen samen kamperen in Zeeland. Bijna hetzelfde, soms waan je je in Zeeland ook in t buitenland.
Samen kamperen?
Ja, we gingen samen op vakantie, met z’n drieën in een tent in Zeeland, in de buurt van Renesse. Waarom? Omdat het ons prima leek te kunnen, papa en mama kunnen best nog dingen samen doen. Zonder elkaar -letterlijk- de tent uit te vechten. Even voor de goede orde, wij hebben eigenlijk helemaal nooit gevochten. Hmm, zou t daar mis gegaan zijn? Anyway.
Misschien was het samen kamperen qua timing niet ideaal: hij had er op vrijdag een punt achter gezet, mijn lief was door zijn rug gegaan en dan zondag ‘gezellig’ met z’n drieën in de auto om naar Zeeland af te reizen. Laat ik het zo zeggen, ik was niet keihard in de vakantiestemming. Aan de andere kant, het was ook fijn en vertrouwd dus hup zooi in de auto en gaan. Okay, nadat ik zo nodig de auto opnieuw moest inpakken omdat ik dacht het er wél in paste. Hoppa, zomaar terug in oude patronen. Enne…ja het paste wel.
Sentiment
In de auto denk ik nog even terug aan onze eerste vakantie samen; kamperen in Schotland, jawel…in de regen. Dan weet je dat als je op Schiphol terug komt en je nog samen wilt zijn, je wel echt verder wilt met deze. En toch zitten we hier dan samen in de auto, gescheiden. Wat kan het toch raar lopen.
Als we bij de camping aankomen, voelt het heel even als Australië; Marre die mee wil naar de receptie om te vragen of er een plekje is, met een kaart en wat informatie terug naar de auto om het plekje te zoeken. Op deze camping zijn dat netjes gecultiveerde plekken -met water en elektra- en niet ‘daar ergens tussen die bomen’. Auto open en alle zooi eruit!
De tent opzetten, voor ons nooit een reden tot irritatie, anders hadden w ehet nooit 6 maanden volgehouden in Australië. Als we allebei aan een kant van de tent staan, dringt het tot me door: ik houd ervan hoe efficiënt we dit kunnen, ik houd ervan hoe goed we samen zijn! Als team en als het gaat om zulke praktische dingen. Dat sentiment had me nog nooit zo duidelijk geraakt. Ik houd van,…ja natuurlijk houd ik van mijn lief maar ik ben ook zeker van mijn keuze om niet meer samen verder te gaan. Ik zie opeens ook hoe dat sentiment verwarrend zou kunnen zijn. Voor mij is het goed om dit zo te voelen, het maakt mijn horizon weer wat breder, ook al is het voor mij niet direct van toepassing. Want samenblijven omdat je samen kamperen zo goed kunt, is een ietwat smalle basis.
The bigger picture is natuurlijk dat mensen soms bij elkaar blijven om dat wat ze altijd samen hadden en dat niet kwijt willen of los durven te laten. Of gaan twijfelen aan hun beslissing als ze met zulke momenten worden geconfronteerd.
Wijn en gesprekken
De tent staat en we brengen de dag door zoals dat werkt op campings; de zoektocht naar het dichtstbijzijnde toiletgebouw, de speeltuin ontdekken en in dit geval ..de waterspeeltuin. We eten in Renesse en uiteindelijk zitten we om 21.00 uur samen voor onze tent. En even later ín onze tent want het blijft Nederland en het begint behoorlijk te regenen. Met onze aangelengde wijn zitten we samen in de tent en hebben we het over de toekomst. Over hoe we, los van elkaar, verder gaan en hoe we aankijken tegen eventuele volgende relaties. Dan zie ik weer heel helder waarom ik een andere richting op ben gegaan de afgelopen maanden. Onze ideeën over ‘een ander’ in de toekomst verschillen en dat is prima. Het is mooi dat we zo open kunnen praten over de verschillen.
De charme van het kamperen, in je slaapzak op een luchtbed waar ik, wel braaf op mijn helft van het luchtbed blijf. Oja en midden in de nacht wakker worden omdat er iemand moet plassen. Hoe slaperig je ook bent, een 5-jarige stuur je midden in de nacht niet alleen over de camping. Dus totaal charmant in een fleece broek en bijpassend shirt -alleen te dragen midden in de nacht op een camping- wandelen we naar het toilet. Na een half jaar Australië is ze niks andere gewend op een camping en met in haar ene hand haar zaklamp en mijn hand in haar andere hand, wandelt ze zelfverzekerd over het donkere pad. Volop kletsend alsof het midden op de dag is,…heel fijn.
Weer thuis
Vier dagen later vertrekken we voor het slechte weer losbarst weer richting Den Haag. De auto leegmaken met een vermoeide 5-jarige, de droom van iedere vakantie vierende ouder. Samen dragen we alle spullen naar boven -verbazingwekkend wat er toch in zo’n Fiat 500 past. Het voelt heel gewoon om in mijn oude huis te zijn en ik voel me ook vrij om nog een kastje open te trekken om iets te zoeken. Daarna verzamel ik mijn zooi, neem afscheid en stap op de fiets naar mijn eigen huis. Het voelt niet gek, het is juist fijn om écht naar huis te gaan.
Eenmaal thuis plof ik neer op de bank en……..niks! Helemaal niks. Ik ben een beetje overprikkeld geloof ik. Op een bepaald punt ben ik wel weer van de bank afgekomen natuurlijk. Waarschijnlijk toen ik trek kreeg ofzo. Wat overbleef van samen kamperen was een mengeling van gevoelens; verdriet over wat we nu definitief achter ons lieten, blijdschap over wat er geweest was en dankbaarheid dat we het nog zo goed samen hebben. En nog veel meer emoties die ik niet goed meer kon benoemen, ik was gewoon moe en een beetje verdoofd. Bedtijd dus.
Of we nog een keer samen gaan kamperen? Ik weet het niet, laten we eerst eens zien hoe we ons door een heel jaar co-ouderschap heen werken. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat wel goed komt. Wie weet is het leuk om volgend jaar een paar dagen naar een Zuid Europese stad te gaan, waar de wijn niet wordt aangelengd met regenwater.
Mijn route…
– het is fijn om contact te houden met mijn lief en in gesprek te blijven
– lees ook mijn blog “Alleen zijn is heerlijk, heerlijk lastig“
