Samen uit elkaar vol liefde

De volle realisatie van mijn veranderende wensen in een relatie zorgde even voor een soort vacuüm in m’n hoofd. Maar niet voor heel lang,…ik moest hier iets mee. En de enige manier om hier iets mee te doen, was een gesprek aangaan. Confrontaties aangaan, zijn niet mijn sterke punt. Ik ben altijd geneigd me te schikken of om te rationaliseren. En als je dat doet, nou ja….zolang er niemand aan dood gaat, hoe erg kan iets dan zijn? Dat was juist de weg die ik niet meer wil bewandelen dus zo gaan wij uit elkaar op een vrijdagmiddag bij Pavlov…

Vrijdagmiddag
Ik zit achter m’n laptop maar sta op om door het huis te lopen. Ik wil even voelen wat het huis losmaakt. Als ik door het huis loop, voelt het fijn. Het voelt vertrouwd en dat is niet zo gek na 8 jaar. In de slaapkamer waar we tot een jaar geleden sliepen, krijg ik wel tranen in m’n ogen, daar lag ik met m’n dikke buik. En dat is ook onze mooie verbintenis die we samen zullen houden, onze Marre.

Ik besluit om naar de kroeg te lopen, muziek in m’n oren en frisse wind in m’n gezicht. Tranen lopen over m’n gezicht maar niet voor het gesprek wat ik straks ga hebben. Deze tranen gaan over het verdriet en het gemis van hem. Wat was er nu eigenlijk na nog geen 3 maanden? Was dit al niet gedoemd om te mislukken? Op Blue Monday, nog geen week geleden heeft hij er een punt achter gezet.

Ik was ontroostbaar en dat verdriet heb ik kunnen delen met mijn lief, hoe bizar dat nu ook klinkt. En nu, gaan we uit elkaar, het klinkt zo onwerkelijk en toch ook weer niet.

Als ik ben er, het is nog geen 16.00u maar ik vind het fijn om er eerder te zijn. Om de tijd te doden, bestel ik thee en appeltaart met slagroom. Je moet er het beste van maken en de afgelopen weken heb ik al zo weinig gegeten dat ik best iets mag aankomen. Weinig gegeten van verliefdheid, …niet van de stress. Naar mijn lief stuur ik een apje dat ik er al ben maar dat hij rustig aan moet doen.

Als ik wat op m’n telefoon zit te prutsen zoals iedereen tegenwoordig, stuit ik op het blog van Joost Heersma, waarin hij net rept over de scheidingspapieren opmaken. Ik schiet vol en voordat ik met Sander heb gesproken, weet ik dat ik al(lang) een beslissing heb genomen.

Uur U
Mijn lief komt binnen, wintermuts op en met een frisse kou van buiten.  “Ik zit hier” en hij draait zich om. Hij knik en ontdoet zich van de lagen die nodig zijn om de koud buiten te houden. Ik leg m’n hand op z’n been, als een geruststellend gebaar.

Ok, 1 biertje op een stuk appeltaart met slagroom moet wel kunnen. Tot het bier, Brand IPA, komt, gaat het even over koetjes en kalfjes. Maar pragmatisch als we zijn, komen we snel tot de reden waarom we hier zijn; bespreken hoe we er in staan. In onze relatie. En dat is niet zo best concluderen we, de rek is eruit en het maken van een lijstje met wat we missen in de relatie en hoe we dat weer kunnen fixen, is bij ons beide niet geslaagd.

Ik voelde me ook wel echt een beetje suf toen ik achter m’n laptop een Excel opende en netjes een voor en tegen kolom had gemaakt, oja en 1 met de titel actiepunten. Maar vooral de vraag die hieraan ten grondslag ligt, kunnen we beiden niet vol overtuiging beantwoorden. “Willen we hier nog wel aan werken?”.

Met tranen in onze ogen kijken we elkaar aan als we beseffen dat het over is. Meer dan ooit in de afgelopen jaren, voel ik me echt verbonden met mijn lief. Het voelt zo raar om elkaar in deze emotie vast te houden. “Dus we gaan niet meer samen verder…”. De woorden blijven even in de lucht hangen, voor mij voelt het goed. Een enorme opluchting, en diezelfde opluchting zie ik ook bij hem.

Wat is dit onwerkelijk en aan de andere kant ook compleet natuurlijk want al snel hebben we het over welke scenario’s we dan hebben. Juist omdat we nog zoveel liefde en compassie voelen voor de ander, willen we graag het best mogelijke scenario in deze situatie voor ons meisje. Het is zo gek om te beseffen dat we binnen een uur met een biertje een punt achter onze relatie hebben gezet en écht uit elkaar gaan maar ook binnen een half uur weten wat we het liefst zouden willen. Zo pragmatisch zijn we wel.

Als we om 18.15u naar buiten stappen, zijn we vrij….we voelen ons vrij in ieder geval en dat hebben we allebei heel lang niet gehad. Buiten is het koud en staan we vol in de werkelijkheid, we geven elkaar een kus. Ik loop weer naar huis, lichter omdat het hoge woord eruit is maar vooral ook…blij.

Blij dat we dit samen hebben kunnen beslissen. Het klinkt misschien gek om uit elkaar te gaan voordat de emmer overloopt maar juist dit zorgt ervoor dat we als normale beschaafde mensen uit elkaar kunnen gaan en elkaar het beste gunnen. We gunnen elkaar vooral een leven waarin je weer écht kunt leven zonder een sluier die alles toch een beetje grijs maakt. Natuurlijk weten we niet hoe het gaat verlopen als we tegenslagen krijgen in ons ideale scenario maar het plaatje van een eigen plek, een nieuwe start en toch vrienden, is zo fijn dat we ook de praktische kant wel gaan overleven.

Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij…
Juist, daar is ‘ie weer. Bij mij zitten er geen heftige emoties op, het voelt als het resultaat van een heel gelijkmatig proces wat zich het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Dat is de bitch ook in deze situatie, het ligt niet aan mijn lief, het ligt echt aan mij. Ik denk niet dat mijn lief ooit had kunnen voldoen aan wat ik nu nodig heb in een relatie. En ik vind het verdrietig om dát te constateren.

En dan is er rust,…mijn lief is tennissen en ons meisje ligt op bed. Er rennen allerlei gedachtes door m’n hoofd; over Sander, over ons meisje, over legio praktische zaken en ook over hem. De man op wie ik verliefd ben geworden, of was het toch verliefd op de aandacht die ik zo nodig had? Het maakt niet uit, hij heeft ons contact verbroken, ook hij en ik zijn uit elkaar…

Als ik in bed lig, ben ik even klaar met gedachtes, ik trek m’n dekbed over m’n hoofd en ga slapen. Ja, slapen….1 van mijn kernkwaliteiten, dat kan ik altijd.

En zo was het dus een feit, mijn lief en ik gingen uit elkaar, het was half januari en dit was nu al een turbulent jaar.

“Heel mooi, heftig ook, en heel herkenbaar” aldus mijn lief die mee heeft gelezen en toestemming heeft gegeven om te publiceren.

Mijn route…
– Wat is het fijn om ‘samen uit elkaar’ te kunnen gaan, daar ben ik heel dankbaar voor.
– maar leedvermaak is toch ook wel leuk soms 🙂