In mijn reis naar een relaxt en kleurrijk leven staat het bol van nieuwe ervaringen, nieuwe wegen inslaan en hier en daar nieuwe vaardigheden. Aan de basis staan mijn 2 liefjes die mij steunen en de vrijheid geven om deze reis te maken. Maar daarnaast is er ook een veilig basis in tennis, zeker nu de voorjaarscompetitie is begonnen. Ondertussen is het woensdag, de dag waarop ik teamtraining heb. Maar eerst eens even terug naar afgelopen tennis competitie weekend.
Het weekend stond rood gemarkeerd in m’n agenda. Ik had zelf bewust gekozen voor deze planning en ik wist dat het een -voor mijn doen- zwaar weekend zou worden. Want ik was competitieleider op zaterdag, cakemaker en speelde 2 wedstrijden. Dan door naar de zondag waar ik om 09.00u aanwezig was om ook weer competitieleider te zijn en natuurlijk mama want mijn kleine liefje ging ook mee. Ok, als je het zo ziet valt het eigenlijk ook wel mee,…zo achteraf dan.
Mentaal
Tennis blijkt op reis m’n leven behoorlijk uit te vergroten. Dan is het meer dan een leuk spelletje met een gele bal. Eén bal missen kan symbool staan voor alles wat er dit moment in t dagelijks leven ook al niet zo lekker loopt. “Serieus, kan ik dan nog niet eens een bál over een net slaan?!”.
Dat het mentale deel belangrijk is bij tennis, wist ik al. Ergens in de 3e set ging het mis. Ik stond best goed te spelen, en opeens was het op. Ik zat er helemaal doorheen. Tranen uit ’t -schijnbare- niets en het liefst was ik op de grond gaan zitten met een handdoek over me heen. Weg met de buitenwereld. Maar ja dat kon niet want ik moest serveren. Goed,… serveren dus. Dat gaat natuurlijk ook super goed met tranen in je ogen ;). De wedstrijd won ik niet, matchpoints moet je afmaken om daadwerkelijk te winnen, …
Uithuilen en opladen voor de volgende wedstrijd. Het is super fijn om dan teamgenoten te hebben die weten dat je op reis bent. Om nou te zeggen dat ik me opeens heel verdrietig voelde, nee. Ik voelde me vooral even heel leeg en een beetje raar. Als ik na 10 minuten de baan afloop, voel ik me alweer minder raar, wel hongerig. Maar niks wat een broodje kroket en veel water niet kan oplossen.
Woede
De dag was nog niet over, er was nog veel meer tijd voor emoties. Op naar de volgende emotie. Ik zou ook de damesdubbel gaan spelen. Bezorgd vroeg m’n partner of het wel goed ging. Eigenlijk wel dacht ik op dat moment. Zo’n dubbel is weer een heel andere dynamiek, daar kan ik me altijd wel voor opladen. Vorige week samen gewonnen dus hoppa, nu weer aan de slag. Vol goede moed de baan op.
Het was grillig maar ja what’s new in een dames dubbel? En opeens ging het toch weer mis. Deze keer geen tranen en een leeg gevoel, nee eerder het tegenovergestelde: adrenaline en een ontzettende woede!
Frustratie en onmacht wilden eruit. De reflex was om dat racket keihard op de grond kapot te slaan. En niet 1 x maar zeker 5 x! Net voordat m’n racket de grond raakte -en waarschijnlijk keihard terug zou stuiteren tegen m’n neus- bedacht ik me dat dat echt niet kon. Wel voelde ik dat het daarmee niet helemaal klaar was.
In een oefenwedstrijd was ik van de baan gegaan want dit voelde heel naar. Ik voelde onmacht en energie die nergens heen kon. Maar ja, ik stond met nog 3 mensen op de baan. Nog 2 keer stond ik op het punt om dat racket niet in m’n hand te houden maar wist ik me te beheersen. In de 2e set draaide het bij, in mijn beleving met name omdat mijn partner beter ging spelen en ik me écht alleen op mezelf hoefde te concentreren. Normaal vind ik het niet zo erg om er extra energie in te stoppen om m’n partner te motiveren, activeren of wat er ook nodig is. Maar nu had ik al genoeg moeite om mezelf in t gareel te houden, laat staan die dubbel te trekken.
Die woede uitbarstingen heb ik 5 jaar geleden ook gehad maar eigenlijk nog nooit in een wedstrijd. Meer gericht op borden en t wasrek. Dit was een geheel nieuwe ervaring, niet persé voor herhaling vatbaar :-). En dit kwam niet omdat ik fanatiek ben. Dan roep ik ook wel eens wat en wil ik ook wel eens dat racket tegen het hek tikken maar dat voelt heel anders. Dit voelde veel meer oncontroleerbaar en zat veel dieper.
Uitlaatklep
Een dag later had ik het er nog even over met iemand die mijn verhaal gelijk herkende. Misschien moet ik me gewoon eens laten gaan. Maar ik vind de tennisbaan gewoon niet de plek en het gaat me dan niet eens zozeer om het racket. Een sport kan een uitlaat klep zijn voor van alles maar als je te maken hebt met andere mensen en een techniek die je een beetje moet beheersen, kan het toch al gauw lastig worden. Dat zijn allemaal factoren die ik niet in de hand heb. Misschien toch eens een proefles boksen doen.
Die woede past voor mij wel in het plaatje van de reis die ik nu maak. Zeker in combinatie met de rood gemarkeerde weekend invulling. Ik lees in de woede en de huilbui niet heel veel meer dan dat het past in een periode van verandering. Ik heb me niet ingeschreven voor een cursus anger management. Mocht zo’n woede aanval nog een keer voorkomen, so be it. Ik heb 2 rackets maar heb er staan er nog genoeg op Marktplaats ;-). Net even gecheckt.
Zondag
En dat was nog maar de zaterdag! Wel op tijd naar huis gegaan want ik had het idee dat bierdrinken het niet beter zou maken. En ik was blij dat ik die dames dubbel niet opgegeven want we hebben uiteindelijk gewonnen met 3-2.
Zondag sta ik op met een goed gevoel en vooral met rust. Ik kan het van me afzetten, het beïnvloedt m’n dag erna niet. En gedurende de zondag merk ik dat ik het toch heel leuk vind om competitieleider te zijn; een beetje organiseren, lekker tennis kijken en veel mensen leren kennen. En leuke gesprekken over mijn reis en ik wissel ervaringen uit. Onderaan de streep van het drukke weekend, geeft dat me energie.
Mijn route…
– accepteren dat er soms heftige emoties naar boven komen op onhandige momenten, dat kan gewoon.
– snel een bod doen op de Dunlop 255 Tempo 😉
– het was goed om hier tegenaan te lopen, eigenlijk is er niet echt iets mis gegaan -die gemiste matchpoints even niet meegerekend
– zaterdag gewoon weer vol gaan voor die singel
Wat geweldig dat je je zo bloot durft te geven. Ik vind het leuk en tegelijkertijd apart om de zien dat je in absolute termen van winst en verlies spreekt bij het edele tennisspel. Dit zie ik apart van je reis waar je midden in staat. Wat mij een bepaalde mate van mentale rust geeft op de baan is niet meer denken in absolute termen van winst of verlies maar in alles geven dan win je namelijk altijd van jezelf. Op de dag misschien niet van je tegenstander(s.) Ik hou daarom ook van mensen die aan je vragen na een wedstrijd: “hoe was je gevoel, hoe zat je in de wedstrijd, heb je je spelplan kunnen uitvoeren / aanpassen, heb je met plezier en overtuiging op de baan gestaan in plaats van………..gewonnen? Dan zal je je kwetsbaar moeten opstellen en niet iedereen kan dat. We zijn jammergenoeg anders ‘geprogrammeerd.’ Hoop je snel weer te zien en bij te praten. Remy
De winst of verlies van een wedstrijd is zeker niet het belangrijkste in mijn reis. Maar ik zie ook dat mijn wedstrijd onderdeel is van een team prestatie en daar telt de winst of verlies wel mee. Dat ik in de dames dubbel niet van de baan ben gestapt heeft wel bijgedragen aan de dagwinst. En dat helpt mij ook weer om die woede aanvallen in perspectief te zien. Dat is dan de winst voor mij.