Ja vandaag is “the day after”. In dit geval the day after de release van mijn blog Drukke Bende, het live gaan van de Facebook pagina Drukke Bende, de eerste tweets vanuit @drukkebende, de lezing bij Paagman van Tony Crabbe én internationale vrouwen dag. Ow wacht, over dat laatste heb ik helemaal niks te melden. Maar toch, dit klinkt als een drukke dag.
Eigenlijk viel het reuze mee. Behalve dan, dat in het laatste controle rondje van m’n blogs, de server het mooi niet deed. Vol ongeloof zat ik 10 tellen naar dat scherm te kijken. Dat méééén je niet. Gelukkig heb ik mezelf weten te redden door gewoon te blijven ademen. Maar het spannende was natuurlijk niet om al deze digitale kanalen live te zetten.
Kwetsbaar
Eén van de meest spannende acties, was het bericht wat ik op mijn eigen Facebook plaatste. Waarin ik kort mijn situatie schetste én mijn blog introduceerde. Daarna ben ik t huis uit gegaan, zonder telefoon. Natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ondanks het feit dat ik volledig achter mijn zoektocht sta, was ik wel benieuwd naar de reactie van al mijn 508 vrienden.
De reacties waren positief en bemoedigend. Als het woord burn-out valt, hebben mensen vaak een “Ojee, wat naar” reactie. En een burn-out is ook ontzetten vervelend. Maar ik zie het herkennen van de burn-out verschijnselen juist als iets positiefs. En de reis naar een relaxt en kleurrijk leven al helemaal. Op deze manier gaat het niet tot een echte burn-out komen.
Tony Crabbe bij Paagman
De release datum van mijn blog was redelijk toevallig gekozen maar een paar weken geleden bleek het ook de release datum te zijn van de Nederlandse uitgave van het boek van Tony Crabbe. In het Nederlands “Nooit meer te druk. Een opgeruimd hoofd in een overvolle wereld”. Dat leek me geen toeval. Daarnaast bleek hij ook nog eens in Den Haag te zijn om een lezing te geven bij Paagman. De zaal vulde zich langzaam, waar ik eerst vreesde dat het echt een vrouwenaangelegenheid was, trok het toch wel bij.
Ik had al wat filmpjes op internet gezien en ik vind hem geen briljant spreker, een tikje saai. Maar de lezing bij Paagman was leuk, interactief en duidelijk. Voor mij was het de bevestiging dat ik in de juiste richting reisde om die drukke bende in m’n hoofd wat rustiger te krijgen. Het leukste bij lezingen, vind ik altijd de vragen en de gesprekken die zomaar ontstaan.
Uit het publiek kwam de vraag, wat doe je met collega’s die altijd maar druk zijn? Goed voorbeeld doet goed volgen, was het antwoord. Het is al lastig om zelf te veranderen en op je werk de juiste keuzes te maken, laat staan je collega hiertoe over te halen. Wel helpt het om uit te leggen waarom jij bepaalde dingen doet -of niet. Misschien helpt of inspireert dat je collega’s. Anders een stok kopen..
Na zo’n lezing en wat vragen, komen de gesprekken op gang. Zo stond ik in de rij voor het signeren achter 4 mensen, 2 mannen en 2 vrouwen. Tijdens de lezing werd gevraagd wie er met de telefoon naast z’n bed slaapt. Er was 1 iemand die gelijk enthousiast haar vinger opsteekt maar nadat hij ongelovig de zaal in kijkt, blijkt een ruime meerderheid dit te doen. Ik ook.
De 4 mensen voor mij hebben het daarover.
“Oja, ik vond het zo confronterend. En ik check ook mijn mail vroeg, zelfs nog vóór ik uit bed ga”
“Nee, mijn telefoon ligt in de keuken aan de lader. Ik check m’n mail bij het ontbijt”
De vrouw kijkt hem aan alsof ze water ziet branden – het leek me iets te ver gaan om van haar gezichtsuitdrukking een foto te maken.
“Maar wat is dan jouw wekker?” vraagt ze vol verbazing.
“Nou, mijn wekker…” antwoordt de man
“Jaaaaa” zegt de andere vrouw in het gezelschap verwonderd “dat kan natuurlijk ook!”
Eureka
Allerspannends
Het méést spannende was vanmorgen. Natuurlijk wist hij wat ik aan het doen was. Hij had het gezien de afgelopen jaren, hij had het van dichtbij meegemaakt in Australië en we hebben er regelmatig over gepraat. In ieder geval sinds ik in Australië had besloten om niet meer te gaan solliciteren. Dat was geen beslissing die ik echt alleen kon maken. Sinds die tijd had hij me m’n gang laten gaan.
Vorige week donderdag hebben we heerlijk gegeten, fles wijn gedaan en bijgepraat over mijn reis. Sander had natuurlijk ook wel met mensen gepraat over mij -of mijn situatie. Vast met 1 van zijn 15.
Vanmorgen ging Sander voor het eerst al mijn blog posts lezen. Hij vond het leuk en goed. Een geheel objectieve mening natuurlijk ;-). Maar dat was ook wel een beetje een opluchting…en een traan waard.
Zo, nu kan ik met een gerust hart gaan tennissen straks!
Mijn route
– geloof in je reis, dat maakt het -veel- minder eng om er over te vertellen
– mijn reis is nu openbaar en daardoor wordt mijn horizon breder, mensen delen dingen die ik anders nooit had geweten
