Je hebt maandenlang op refresh gedrukt,…niks! Geen nieuw blog. Geen Facebook update en ook Google leverde niks op. Zou ze écht offline zijn gegaan? Of misschien toch nog ergens ronddwalen in de bossen van Doorn? Nee, I’m back en hoe. De afgelopen maanden waren fantastisch, hectisch, verdrietig maar vooral….kleurrijk. Jaja, ik moest zou nodig kleurrijk leven, dan kan je het krijgen ook; verliefd worden, het besluit om te gaan scheiden, een gebroken hart, een nieuwe start en een eigen huis. Dat, in een notendop, is de achtbaan waarin ik me sinds november bevind. Maar nu, begin juli voelt het allemaal als ’the perfect storm’ die is gaan liggen, het stof daalt neer en de nieuwe realiteit onthult zich.
Verliefd
Laten we dan ook maar bij het begin beginnen. In mijn vorige blog stipte ik het al even aan ‘Ik leerde iemand kennen’. Ons contact begon digitaal en al snel zat ik redelijk aan mijn telefoon vastgeplakt. Een behoorlijke tegenstelling met de dagen offline in Doorn. Als een puber zat ik naar mijn scherm te staren en als er een berichtje binnenkwam, zat ik automatisch met een grijns naar dat schermpje te staren. Dat waren duidelijke signalen,…ik leek wel verliefd. Het contact was intensief en het gaf mij een goed gevoel, het was heerlijk dat gevoel van vlinders in m’n buik. De aandacht en interesse.
Al snel zette hij mijn wereld even op z’n kop, tenminste dat dacht ik. Ik liet mij heerlijk meeslepen in de rush van nieuwe indrukken. Ik kreeg weer meer energie en kreeg weer scherp wat ik nou écht leuk en belangrijk vond. Niet alleen qua werk maar ik leek alles te bekijken vanuit een iets anders perspectief te zien. Ga maar eens op je hoofd staan, dan ziet de wereld er wel echt anders uit. Of door een roze bril als je verliefd bent, dat levert een heel ander beeld op.
Hmmm, ik lees het even terug en zie nu hoe dit plaatje zich vanzelf zou kunnen inkleuren. Dát plaatje is het niet,…mijn lief wist heel goed dat ik iemand had ontmoet die ik wel erg leuk vond. En dat was goed want binnen onze relatie is er altijd ruimte en vrijheid geweest. Hij zag ook dat ik er blij van werd, veel energie had en weer aan t zingen was in huis. Wel ontzettend vals maar daar kan geen man iets aan doen, vrees ik. Mijn lief liet mij even lekker verliefd zijn.
Toen verstuurde ik dat berichtje aan hem: “Ik ben niet zo van het lang appen, zullen we afspreken?”.
Katalysator
Als ik zeg dat onze date leuk was, is dat een behoorlijk understatement. Kan jij je nog herinneren hoe dat was, vlinders in je buik en iemand voor het eerst zien? Die leuke spanning, de ongemakkelijke gesprekken maar vooral ook ontzettend in het moment leven. Alleen aandacht voor elkaar. Niet denken aan de was die nog in de wasmachine zit, dat ene wat je je manager nog had beloofd of dat cadeautje wat je nog kopen voor je kind dat morgen naar een feestje gaat. Dat speelde allemaal niet, ik zat gewoon in de kroeg met hem en luisterde naar zijn verhaal en hij naar mijn verhaal. Zo simpel en dat was al geweldig genoeg.
Even terug naar de realiteit, ja…ik voelde ook wel dat dit op het randje van de vrijheid van onze relatie balanceerde. Maar aan de andere kant wilde ik ook uitzoeken waar dit heen ging en dát was een duidelijk teken aan de wand. Ik geloof -heel romantisch- dat je altijd verliefd kunt worden, het je kan overvallen maar wat je er mee doet, is altíjd een keus.
Ik heb er voor gekozen om uit te zoeken wat het was wat mij dan zo aantrok aan hem. Natuurlijk wist ik ook wel dat het kwam omdat ik iets miste in mijn eigen relatie. Maar ja, wat dan? En hoe kon dat zo opeens na meer dan 11 jaar samen? Mijn hoofd was een vat vol vragen over mijn relatie en m’n buik zat vol met vrolijk fladderende vlinders. Ratio en gevoel, ze speelde een mooi spelletje. Die vragen en twijfels waren latent al aanwezig maar hij had er voor gezorgd dat ze weer vol op de voorgrond traden.
Acceptatie
Anderhalve burnout en een half jaar Australië verder had me geleerd dat ik veranderd was. En niet zo’n beetje ook. Toen ik me daar op t strand aan de andere kant van de wereld realiseerde dat er écht dingen moesten veranderen, heb ik mijn reis naar een kleurrijk en relaxt leven ingezet. Gaande weg realiseerde ik me ook dat ik mezelf moest accepteren. Ik was altijd wel tevreden tot zeer tevreden geweest over wie ik was. Maar het leek of er sinds mijn burn-out een fundamentele verandering had plaats gevonden. Misschien was het een gevalletje ‘vroeger was alles beter, mooier, intenser’ maar feit was dat ik heel lang terug verlangde naar hoe ik ‘vroeger’ was. Kennelijk had ik een ontwikkeling doorgemaakt waar terug geen optie meer was. En vooruit kon alleen echt als ik zou accepteren dat ik veranderd was.
Bij hem kon ik mijn ei kwijt en leek er bijna vanzelfsprekend een connectie, terwijl ik het gevoel had dat ik dat met mijn lief was kwijt geraakt. Ergens na die 1e date met hem, ging het eureka lampje aan; ik ben veranderd en daardoor wil ik ook andere dingen uit m’n relatie halen. Er is niks veranderd aan mijn relatie, mijn lief is niet veranderd. De ontzettende dooddoener ‘het ligt niet aan jou, het ligt aan mij’, doemde in neon letters voor me op.
En dát was wel even een momentje…..
“Heel mooi, heftig ook, en heel herkenbaar” aldus mijn lief die mee heeft gelezen en toestemming heeft gegeven om te publiceren.
Mijn route…
– ik wilde altijd alles rationaliseren maar soms moet je gewoon ook je gevoel volgen
– kennelijk heb ik hem nodig gehad om het grotere plaatje te zien, daar ben ik dankbaar voor
– verliefd zijn is natuurlijk de ultieme buffer maar sowieso nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe verhalen horen, draagt bij aan geluk en andere perspectieven.
